Fenolowe przeciwutleniacze

zidentyfikowane za pomocą ESI-MS z ekstraktów Yerba mate
(Ilex paraguariensis) i zielonej herbaty (Camelia sinensis)

Treści umieszczone na stronie pochodzą ze źródła National Library of Medicine i zostały przetłumaczone na język polski.

Link do źródła – https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17851401/

Abstrakcyjny

Wodne ekstrakty z zielonej yerba mate (Ilex paraguariensis) i zielonej herbaty (Camellia sinensis) są dobrym źródłem przeciwutleniaczy fenolowych, co już opisano w literaturze. Przedmiotem badań były ekstrakty organiczne z yerba mate zarówno zielonej, jak i palonej oraz z zielonej herbaty. Ich profile fenolowe scharakteryzowano za pomocą spektrometrii mas z insercją przez elektrorozpylanie z bezpośrednim wlewem (ESI-MS), a ich aktywność wychwytywania wolnych rodników określono za pomocą testu DPPH. Ekstrakty organiczne zawierające przeciwutleniacze fenolowe mogą być stosowane jako naturalne przeciwutleniacze w przemyśle spożywczym, zastępując stosowane obecnie syntetyczne dodatki fenolowe. Ekstrakty etanolowe i wodne z zielonej yerba mate, prażonej yerba mate i zielonej herbaty wykazały doskonałą aktywność wychwytywania DPPH (>89%). Ekstrakty eterowe z zielonej i palonej yerba mate wykazywały słabą aktywność wychwytującą, odmienną od zachowania obserwowanego dla ekstraktu eterowego z zielonej herbaty. Głównymi związkami fenolowymi zidentyfikowanymi w wodzie i ekstraktach etanolowych zielonej yerba mate były: kwas kawowy, kwas chinowy, kawoiloglukoza, kwas kawoilochinowy, kwas feruloilochinowy, kwas dikawoilochinowy oraz rutyna. Po procesie prażenia powstały dwa nowe związki: kwas kawoiloszikimowy i kwas dikawoiloszikimowy. Ekstrakty etanolowe z yerba mate, zarówno prażone, jak i zielone, o niższej zawartości związków fenolowych (3,80 i 2,83 mg/mL) wykazywały wysoką aktywność przeciwutleniającą i nawet przy bardzo niskich stężeniach fenoli, ekstrakt eterowy z GT (0,07 mg/mL) hamował DPPH ponad 90%. Głównymi związkami fenolowymi zidentyfikowanymi w wodzie i ekstraktach etanolowych zielonej yerba mate były: kwas kawowy, kwas chinowy, kawoiloglukoza, kwas kawoilochinowy, kwas feruloilochinowy, kwas dikawoilochinowy oraz rutyna. Po procesie prażenia powstały dwa nowe związki: kwas kawoiloszikimowy i kwas dikawoiloszikimowy. Ekstrakty etanolowe z yerba mate, zarówno prażone, jak i zielone, o niższej zawartości związków fenolowych (3,80 i 2,83 mg/mL) wykazywały wysoką aktywność przeciwutleniającą i nawet przy bardzo niskich stężeniach fenoli, ekstrakt eterowy z GT (0,07 mg/mL) hamował DPPH ponad 90%. Głównymi związkami fenolowymi zidentyfikowanymi w wodzie i ekstraktach etanolowych zielonej yerba mate były: kwas kawowy, kwas chinowy, kawoiloglukoza, kwas kawoilochinowy, kwas feruloilochinowy, kwas dikawoilochinowy oraz rutyna. Po procesie prażenia powstały dwa nowe związki: kwas kawoiloszikimowy i kwas dikawoiloszikimowy. Ekstrakty etanolowe z yerba mate, zarówno prażone, jak i zielone, o niższej zawartości związków fenolowych (3,80 i 2,83 mg/mL) wykazywały wysoką aktywność przeciwutleniającą i nawet przy bardzo niskich stężeniach fenoli, ekstrakt eterowy z GT (0,07 mg/mL) hamował DPPH ponad 90%. Po procesie prażenia powstały dwa nowe związki: kwas kawoiloszikimowy i kwas dikawoiloszikimowy. Ekstrakty etanolowe z yerba mate, zarówno prażone, jak i zielone, o niższej zawartości związków fenolowych (3,80 i 2,83 mg/mL) wykazywały wysoką aktywność przeciwutleniającą i nawet przy bardzo niskich stężeniach fenoli, ekstrakt eterowy z GT (0,07 mg/mL) hamował DPPH ponad 90%. Po procesie prażenia powstały dwa nowe związki: kwas kawoiloszikimowy i kwas dikawoiloszikimowy. Ekstrakty etanolowe z yerba mate, zarówno prażone, jak i zielone, o niższej zawartości związków fenolowych (3,80 i 2,83 mg/mL) wykazywały wysoką aktywność przeciwutleniającą i nawet przy bardzo niskich stężeniach fenoli, ekstrakt eterowy z GT (0,07 mg/mL) hamował DPPH ponad 90%.

Figurki

Treści umieszczone na stronie pochodzą ze źródła National Library of Medicine i zostały przetłumaczone na język polski.

Link do źródła – https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/17851401/